“Doe gewoon wat je leuk vindt”, zei mijn coach laatst tegen mij. Is het zo simpel? Voor mij niet, maar zeker wel waar. Voor mij is het starten (verdergaan, na 2 blogjes in 2016 geschreven te hebben, vind ik niet het correcte woord) met bloggen, zo’n gevalletje van DGWJLV. Die ‘dit-vind-ik-écht-leuk-sprankeling’ voel ik wanneer ik mag schrijven en mijn bevindingen, hersenkronkels, mijmeringen en gevoelens op digitaal papier mag zetten.
Toch heeft het 4 jaar geduurd voor ik weer aanstalten maak. Het is niet dat er geen gelegenheid was; meerdere malen voelde ik de inspiratie borrelen, voelde ik de noodzaak om het te verwoorden, maar door er geen gehoor aan te geven, spatte mijn inspiratie als bubbels die in mijn spa rood de bovenkant bereikten, uiteen. Het verdwijnt dan gewoon en een uur later heb ik ook geen idee meer waar ik zo graag over wilde schrijven.

Waarom doe ik dan niet gewoon wat ik leuk vind?…
Omdat ik dan voor mezelf kies, tijd besteed aan mijzelf en niet aan de torenhoge strijk, mijn Labradoodle die me enthousiast uitnodigt om te spelen of mijn kinderen nog steeds verwachten dat ik in een vingerknip voor ze klaar sta.
Ander klein (understatement) puntje is toch ook wel mijn perfectionisme die me lam legt en daarnaast voelt het best kwetsbaar om anderen deelgenoot te maken van mijn uitdagingen. Maar ik weet dat het mij gaat helpen om oude patronen te doorbreken en om steeds meer toe te bewegen naar mijn eigen IK.

Dus vandaar dat ik er weer voor kies om mijn verlangen te volgen en zodra ik voel dat de belletjes naar boven beginnen te borrelen, snel naar mijn inspiratie te luisteren zodat ze, in plaats van in het luchtledige, op papier mogen afspatten. Wordt (hopelijk) vervolgd 😉