Voor Eva
‘Hi, ik ben Eva’. Lichtelijk overrompeld beantwoord ik haar enthousiaste ellebooggroet. Ze wervelt door naar de andere deelnemers om dit 2020-ritueel te herhalen, mij in verwarring achterlatend. De vrouw die ik in gedachten gevormd had, door het trouw lezen van haar Volkskrant column in subtiele schrijfstijl, altijd met een bescheiden en ingetogen foto, komt niet overeen met deze sprankelende persoonlijkheid, waar geen vleugje terughoudendheid in te vinden is.
Ik had me aangemeld voor ‘Columns aan de keukentafel’ van Eva Hoeke, om mijn schrijfaspiraties verder tot ontwikkeling te laten komen. Door te gaan doen wat ik leuk vind, was het schrijven van blogs ontstaan. Vol inspiratie vloeide de een na de andere creatie uit mijn pen. Het was niet voldoende, ik wilde feedback.
En feedback van Eva durfde ik wel aan, na een kijkje te hebben genomen op haar site. Ze moedigde me vanaf haar keukentafel aan, met een vriendelijke van-mij-heb-je-niets-te-vrezen blik.
De keukentafel werd het Valerius Boutique Hotel, dat had me misschien moeten alarmeren. Niks huiselijks met kleurrijke kinderkrabbels aan de koelkast, maar een etablissement waar je een Café Latte White Chocolate met amandelmelk kunt bestellen, mocht je daar behoefte aan hebben.
Eva dompelde ons onder in eigen aangeleerde theorieën; ik liet me meevoeren met haar enthousiaste en leerzame uiteenzettingen omhuld met humor en zelfrelativering. Onvermijdelijk brak het moment aan dat de ingestuurde columns tot op de komma ontleed werden en daarmee schudde Eva het laatste restje door mij verkeerd geïnterpreteerde personificatie van zich af. Niet behoedzaam ontwijkend en tactisch, maar pijnlijk eerlijk en zo direct als een rechtse. Deze kwam niet zachtjes aan; ik ging knock-out. En daarmee is een tijdperk gedefinieerd op het gebied van mijn schrijven: er is een periode voor Eva en een periode na.
Ik ben haar eeuwig dankbaar.