Het nieuwe jaar is begonnen. Het was verleidelijk, maar ik heb het niet gedaan, goede voornemens gemaakt. Goede voornemens waar na een aantal maanden, weken, dagen, uren (ik kan nog wel even doorgaan), niet meer aan voldaan worden, omdat dat nou eenmaal is hoe het gaat met goede voornemens.  De euforische impuls van het anders willen verdampt geleidelijk aan, tezamen met het veel te hoge alcoholpercentage in je bloed doordat je Kerst verspreid over 25

‘Hi, ik ben Eva’. Lichtelijk overrompeld beantwoord ik haar enthousiaste ellebooggroet. Ze wervelt door naar de andere deelnemers om dit 2020-ritueel te herhalen, mij in verwarring achterlatend. De vrouw die ik in gedachten gevormd had, door het trouw lezen van haar Volkskrant column in subtiele schrijfstijl, altijd met een bescheiden en ingetogen foto, komt niet overeen met deze sprankelende persoonlijkheid, waar geen vleugje terughoudendheid in te vinden is. Ik had me aangemeld voor ‘Columns aan

Bij welke destijds 13 jarige puber galmen deze Gooische Kinderen voor Kinderen tonen niet de hele dag door het hoofd als je het weer een keer gehoord hebt? (Graag gedaan 😉 ) En welk 13 jarig pubermeisje was niet de hele dag met make-up bezig? Nou, dit meisje dus… Het heeft me gewoon nooit zoveel kunnen bekoren. Vroeger-vroeger was ik al geen meisje-meisje en klom ik liever in bomen of stampte ik door diepe modderplassen;

Heb je kleine kinderen en de illusie.. eh.. het idee, dat als ze wat ouder zijn, (laten we zeggen een jaartje of 13 en driekwart) de rust en regelmaat terug keert in huis? Stop dan nu met lezen.. Ik keek weleens verlangend uit naar die leeftijd, terwijl ik uitgeput à la SilviaWitteman onderuitgezakt klodders pap, jam of een ander uitgeharde substantie die onder de triptrap geplakt zat, aanschouwende (must read! columnbundel ‘Pekingeend bij nacht’ van

‘Mam, wat kan ik eten?’, is een vraag die me met enige regelmaat gesteld wordt. Nee, mijn oudste is niet 3, maar 13 (en 3/4 inmiddels ;-)) en blijkbaar weet ze het nog steeds niet. De reden hiervoor is dat ze op mij lijkt en niet zo van brood houdt. Deze mededeling veroorzaakt waarschijnlijk geen aardverschuivende ontzetting meer met zich mee, aangezien het tegenwoordig wat meer als maatschappelijk verantwoord wordt gezien als je geen brood