‘Wat?! Wat?!’ hoor ik je verschrikt denken. ‘Is er een familietragedie, ben je geveld door Corona en maandenlang uitgeschakeld, is het huis ingestort door een aardbeving???’ Nee, niets van dit alle; we zijn ‘slechts’ aan het verbouwen. Alleen is het woordje ‘slechts’ niet op mij van toepassing en reageert mijn hele staat van zijn hetzelfde alsof het een van de bovenstaande drama’s betreft.

Laat ik voorop stellen dat ik mij ontzettend bevoorrecht voel dat deze verbouwing mogelijk is. Hoe geweldig dat het casco na 15 jaar lief & leed doorstaan te hebben, nu op de vooravond staat van een flinke opknap beurt; nieuw vloeren, gordijnen, verfwerk plafond/muren/trap, leuke ‘VT Wonen-zitvensterbank’ en klappppperrrrr van de week, tsjoep tsjoep : een prachtige stalen schuifdeur.

Ware het niet, dat ik en een verbouwing net zo goed samen gaan als Flow en een kat; geloof me, je wilt hier geen getuige van zijn. Ik ga al hyperventileren als ik langs een Gamma rijd en voel me als door een tsunami overspoeld door alle chaos en to do’s. Conclusie, ik kan dit gewoonweg niet. In een soort paniekreactie pak ik alles beet wat totaal niet relevant is: ramen zemen, Frans oefenen met Duolingo, googlen dat Mayday een verbastering is van m’aidez (help mij) en de heg snoeien..van de buren.

Daarnaast ben ik echt een klus-kluns, buurman en buurman in 1 persoon; dat wat ik aanpak gaat of stuk of had niet aangepakt hoeven te worden, verf eindigt zo’n beetje overal waar het niet op hoort te komen en het staan op een ladder is een gevaar voor mij, mijn hele omgeving, en ver daarbuiten.

Als een wonder heb ik een man die hier wel een master in is en als een knappe verwezenlijking van Bob de Bouwer soepeltjes door het huis manoeuvreert, waar niets te veel voor is.

Voor iedereen is het dus het beste als ik een stapje terug doe en aan de slag ga met mijn innerlijke verbouwing: het omgaan met mijn eigen weerstand tegen mijn onkunde, de schaamte ten opzichte van de ‘buitenwereld’, het simpeler in het leven willen staan, zonder al die onnodige zorgen om geen levensbedreigende zaken. Genoeg werk aan de winkel dus, maar de eerste stap heb ik goed gezet, om uit te reiken naar mijn man en te roepen: ‘m’aidez!’ Waarop hij gelukkig mijn hand pakte en fluisterde: ‘je t’aide.’