De onbedwingbare behoefte van je 13 jarige dochter om de gruwelijke scènes van Riverdale met je te delen.

Het omdraaien van je maag bij het alleen al het aanhoren van deze details.

Je kies moeten laten trekken omdat meerdere wortelkanaalbehandelingen en dito operatie niet afdoende waren.

Woorden als: versnapering, een hapje en een drankje, een vorkje prikken.

Het niet psychologisch kunnen doorgronden waarom het allemaal eet/drinkgerelateerde woorden zijn.

Het improviserend mee doedeladoën op een Jazz nummer.

Jazz.

Zelfs 15 jaar na de digitalisering nog rillingen krijgen als je alleen maar dénkt aan nagels over een schoolbord. (Of aan het woord versnapering).

Midden in een spannende serie zitten en na je vakantie erachter komen dat Netflix ‘m verwijderd heeft. (huh, vakantie?? Klopt dit is een oudje..).

Mensen die over zichzelf in de 3e persoon praten ( Jimmy likes Elaine (Seinfeld)).

Dat Seinfeld niet op Netflix staat.

Op Facebook in een moeilijk-ik-weet-niet-hoe-ik-moet-zeggen-maar-ik-doe-alvast-een-halfslachtige poging-bericht zitten…en dan per ongeluk op enter drukken.

Het niet kunnen knuffelen van je pasgeboren nichtje.

Tot 4 keer toe denken dat je, als je 5 meter naar achter verhuisd op het strand, je voorlopig wel goed zit t.o.v. het opkomende water.

Je labradoodle die het niet meer leuk vindt om alleen te zijn na maanden gezelllig-Corona-samenzijn.

De afvalcontainerbak die vast zit terwijl de kapotte vuilniszak een spoor van vocht over je schoenen lekt.

Lekkende vuilniszakken.

Dat er zoveel is dat ik stom vind..