‘I hate Mondays’ bromde Garfield jarenlang vanaf mijn kinderdekbed met een klodder tandpasta over zijn hoofd. En dat is de mening van velen; het weekend is veel te snel voorbij, een lange week ligt weer voor ons en waarom is het altijd, zelfs als de zon schijnt, zo grauw op die maandagen! Mijn week ziet er anders uit dan die van de gemiddelde Nederlander; de planning van mijn lessen, huishoudelijke taken, verzorging kids en doodle heeft

‘Leuk, zo’n eerste date’, is het standaard grapje tussen mij en mijn man. Ik weet eerlijk gezegd niet meer hoe dit ontstaan is, maar we gebruiken het op de meest niet-date-like momenten: worstelend met de eerste, tot in de haarwortels ontplofte luier van dochterlief, midden in Barcelona op een van de drukste kruispunten met autopech, op de eerste hulp, omdat het toch niet zo verstandig bleek om met een drilboor tegels van de muur te

Meerdere keren per dag valt mijn oog erop, de verjaardagkalender; al jaren hangt het trouw op dezelfde plek. Van de week kwam het besef hoe dit ogenschijnlijk roerloos overzicht van de mensen die je dierbaar zijn, eigenlijk continu in beweging is. Namen worden toegevoegd: nieuw leven geboren uit liefde, nieuwe vriendschappen ontstaan uit soms toevallige ontmoetingen, maar ook verwijderd; de weggetipp-exte namen van diegenen die je uit het oog bent verloren, omdat het nou eenmaal

“You should never assume. You know what happens when you assume. You make an ass out of you and me because that’s how it’s spelled.” ― Ellen DeGeneres We maken ze allemaal, aannames; overtuigd zijn dat je nieuwe collega je niet mag, omdat hij je in de gang genegeerd heeft, invullen dat de lerares je een slechte moeder vindt omdat je een half uur te laat je zoontje komt ophalen, …. Aannames beïnvloeden je gedrag

Ik krijg zo vaak de opmerking ‘yoga is niks voor mij, ik ben niet lenig’. Of ‘het lukt me echt niet om meer dan 30 seconden stil te zitten’. We klagen vaak dat we het anders willen, vast zitten, meer rust en ontspanning nodig hebben, en vervolgens denderen we met z’n allen door op dat oh zo diep ingesleten patroon. Hoe kan het toch dat verandering zo moeilijk is, terwijl we inzien dat het zo