Heb je kleine kinderen en de illusie.. eh.. het idee, dat als ze wat ouder zijn, (laten we zeggen een jaartje of 13 en driekwart) de rust en regelmaat terug keert in huis? Stop dan nu met lezen..

Ik keek weleens verlangend uit naar die leeftijd, terwijl ik uitgeput à la SilviaWitteman onderuitgezakt klodders pap, jam of een ander uitgeharde substantie die onder de triptrap geplakt zat, aanschouwende (must read! columnbundel ‘Pekingeend bij nacht’ van Silvia Witteman dus). In het roze wolkje boven mijn hoofd zag ik meiden gezellig keuvelen en volumeloos (als in zonder geluid) elkaars haar doen. (Laatste kans om te stoppen!)

En toen brak de dag van gister aan.. Met de snelheid van licht werd me “gevraagd” of het goed was dat, ‘ja toch mam!’, drie vriendinnen hier de online schoolles kwamen volgen. Een is onder de 12, dus het Corona excuus was niet inzetbaar. Verder zat ik met opperste concentratie bij een beslissing die werklui moesten maken. Slim is ze, dat moet ik haar nageven.

Kort samengevat is het een wonder dat het huis nog staat met alle bombarie, gegil en gestamp waar de ergste storm uit de film Twister nog wat van kan leren. (Als je de film voorbij hebt zien komen op Netflix en denkt, ‘dat kan toch nooit wat zijn met effecten uit 1996‘, kijk!) Alleen valt het in het niet met de aardverschuiving die hier dus plaatsvond. Zelfs de dove buurman kwam vragen wat al die herrie toch was. (Nee, wij hebben niet echt een dove buurman.)

Verder heb ik een amateursheimlichgreep mogen uitvoeren (met gelukkig goede afloop), zijn de kasten leeg getrokken waar maar iets eetbaars in te vinden was (de bananencakejes incluis; zijn ze toch nog van pas gekomen) en heb ik, zonder overdrijven, een badkuip vol met was, omdat ze even wilden suppen.. je snapt hoe dat afgelopen is.

Er is geen triptrap meer om onder te zakken, maar die stoelpoten kunnen ook wel weer eens een sopje gebruiken..