Meerdere keren per dag valt mijn oog erop, de verjaardagkalender; al jaren hangt het trouw op dezelfde plek.
Van de week kwam het besef hoe dit ogenschijnlijk roerloos overzicht van de mensen die je dierbaar zijn, eigenlijk continu in beweging is. Namen worden toegevoegd: nieuw leven geboren uit liefde, nieuwe vriendschappen ontstaan uit soms toevallige ontmoetingen, maar ook verwijderd; de weggetipp-exte namen van diegenen die je uit het oog bent verloren, omdat het nou eenmaal zo gaat in het leven. Je verandert en soms komt er een moment dat je samen glimlachend beseft dat het tijd is om elk een andere kant op te gaan. Soms gebeurt dit ook zonder glimlach, waarbij je achteraf bekeken mensen gekwetst hebt en het nu anders zou doen. Maar ook dit is een les die ik geleerd hebt: als ik het anders had gekund, dan had ik het anders gedaan. Een mooi besef van mijn coach Esmeralda.

En dan heb je nog een laatste verjaardagskalender-categorie, de mensen die je dierbaar zijn..met een kruisje achter zijn/haar naam. Ik weet dat dit ook is hoe het gaat in het leven, waarbij je, als gevolg van natuurlijk verloop, vrede hebt met je lieve opa’s en oma’s die je ontvallen zijn. Maar je hebt ook dierbaren waarbij je geen vrede hebt dat ze niet meer in je leven zijn. Te vroeg en onverwacht, waarbij er, zelfs na 20 jaar, nog steeds soms op de meest onverwachte momenten zo’n scherpe pijn door je lijf kan gieren dat het je adem ontneemt.

Het duurt nog maanden voor ik de kalender omsla en jouw naam al 20 jaar met kruisje zie staan.. Spotify bracht je even bij me van de week door onverwachts jouw favoriete nummer van Meatloaf af te spelen. Nog glashelder in mijn herinnering zie ik je door het huis dansen, luid zingend met de radio op 10. En heel even zongen we samen, lieve mama:

FOR CRYING OUT LOUD, YOU KNOW I LOVE YOU!