Het kan geen toeval zijn. Rond het moment dat ik besloten heb om het DGWJLV-statement na te leven en o.a. het bloggen weer op te pakken, voel ik steeds meer inspiratie sprankelen. Vanmorgen kwam het besef: ik wil een boek schrijven! Voor ik (een beetje) toelicht, wat ik daar dan in kwijt zou willen, wil ik jullie eerst deelgenoot maken van het ontstaan van dit besef; dit vond ik namelijk tamelijk schokkend.

Als we het over belletjes in mijn spa rood hebben, schaar ik dit besef onder luchtballon formaat. Dus zo’n besef moet dan ook met de groots mogelijke bombarie aangekondigd worden, vind je niet? Je verwacht toeters, bellen, het meest spectaculaire vuurwerk, het Rotterdams Philharmonisch orkest die spontaan bombastisch begint te spelen, grote pijlen die in neonlichten knipperend aandacht op je besef vestigen….. maar nee, niets van dit alles..
Het was zo klein, subtiel en vluchtig tijdens een dagelijkse handeling (deodorant opspuiten als je het echt wilt weten) dat ik het zomaar had kunnen missen; het zomaar weer als belletje in het luchtledige had kunnen verdwijnen. Maar ik ‘ving’ deze zowaar, waardoor het besef op dat moment wel groter werd. Ik kan het ontstaan van mijn gedachten niet helemaal meer letterlijk herhalen, het voelde als een sneeuwvlok die van de berg rolt en van waaruit steeds groter wordt, tot die prachtige grote witte kristalheldere bal van besef en verlangen: ik wil een boek schrijven!

Al jaren mag ik anderen begeleiden vanuit mijn eigen ervaringen, ontdekkingen en uitdagingen. Hierdoor is een schat aan toepasbare inzichten ontstaan, welke in verschillende mappen, schriften en kamertjes in mijn hoofd opgeslagen liggen. Mijn verlangen nu is om dit op mijn geheel eigen IK-wijze in een boek te gieten en dit uit te gaan geven. Nou, dat is toch op z’n minst een dubbele klap op de cimbalen van het orkest waard, vind je niet?!